این سوال مرا خیلی گیج کرده است: کتاب مقدس چرا خداوند که یکتا است را خدای پدر می خواند؟ به چه معناست؟ آیا در مورد صفات پدرانه فیزیکی صحبت می کند؟ آیا با اتحاد خدای متعال مغایرت دارد؟ بگذارید کتاب مقدس به ما جواب دهد.
ابتدا: کلمه‌ی پدر به معنای منشاء و یا منبع است.
«آیا باران را پدری است، یا کیست که قطرات شبنم را تولید کرده باشد؟ از رَحِمِ کیست که یخ بیرون می‌آید، و کیست که ژالۀ آسمان را بزاید؟ (ایوب ۳۸: ۲۷-۲۹) در اینجا معنی کلمه پدر را میبینیم که به معنای منشاء یا منبع باران است. در مورد صفات فیزیکی پدر صحبت نمی کند.
دوم: کلمه‌ی پدر به معنای خالق است.
با این همه، ای خداوند، تو پدر ما هستی. ما گِل هستیم و تو کوزه‌گری؛ همۀ ما کارِ دست توییم. (اشعیا ۶۴: ۸) میبینیم که کلمه پدر با سفالگر -یک خالق- در ارتباط است و ما کاردستان او هستیم. در اینجا نیز نمی بینیم که از صفات پدر در رابطه فیزیکی سخن بگوید.
سوم: کلمه پدر به معنای مدافع و یا حامی است.
پدر یتیمان و مدافع بیوه‌زنان خداست در مسکن مقدس خود. خدا بی‌کسان را صاحب خانه و کاشانه می‌گرداند و زندانیان را بیرون آورده، به سعادت می‌رساند؛ اما طغیانگران در زمینِ خشک ساکن خواهند شد. (مزمور ۶۸: ۵-۶). کلمه‌ی پدر را معادل با مدافع و حامی یتیمان و بیوه زنان می بینیم. دوباره ارتباط با رابطه‌ای فیزیکی در بین خانواده را نمی بینیم.
چهارم: پدر سزاوار اطاعت و افتخار است.
پسرْ پدر خویش را حرمت می‌گذارد و غلامْ آقای خویش را. پس اگر من پدر هستم، حرمتم کجاست؟ و اگر آقا هستم، هیبتم کجا؟ خداوند لشکرها این را به شما کاهنان می‌گوید… (ملاکی ۱: ۶) خدا به عنوان پدر ما از ما میخواهد که به او بیشتر از رهبران و قوانین و آداب احترام بگذاریم و اطاعت کنیم. باز هم هیچ نشانی از رابطه تولد فیزیکی نمی بینیم.
پنجم: کلمه ی پدر احساس تساوی و برابری را ایجاد می کند.
آیا همۀ ما را یک پدر نیست؟ آیا ما را یک خدا نیافریده است؟ پس چرا به یکدیگر خیانت می‌ورزیم و عهد پدرانمان را بی‌حرمت می‌سازیم؟ (ملاکی ۲: ۱۰). در اینجا نویسنده اشاره می کند که زیر سایه‌ی خدای پدر بشر برابر هستند. همه توسط یک خالق خلق شده‌اند و تفاوتی میان هیچ یک از مخلوقاتش نیست. کتاب مقدس همچنین تایید می کند که: به درستی که تو پدر ما هستی اگر چه ابراهیم ما را نشناسد و اسرائیل ما را بجا نیاورد، امّا تو ای یهوه، پدر ما و ولّی ما هستی و نام تو از ازل می‌باشد. (اشعیا ۶۳: ۱۶). برابری انسان بستگی به رشد فیزیکی و قومیتی ندارد بلکه به رابطه ما با خدا بستگی دارد. در اینجا نیز هیچ رابطه فیزیکی نمیبینیم.
کتاب مقدس، در هر کجا که در مورد رفتار پدرانه‌ی خدا به انسان صحبت می کند، در مورد رابطه خونی انسانی صحبت نمی کند. بلکه تایید می کند که خدا منشاء حیات -خالق- است، مدبر و بخشنده زندگی، مدافع و بخشنده و کسی که لایق اطاعت بیشتر از انسان است. کسی که ما را یکسان و بدون تفاوت با یکدیگر آفرید. چه تصویر پدرانه زیبایی و دوست داشتنی است، خدایی که مخلوقاتش را فرا میخواند تا او را عبادت کنند.
