تصور شفاعت در ادیان مختلف از جمله اسلام قابل توجه است و قرآن این مفهوم را به ویژه در مورد عیسی مسیح (سلامه علينا) روشن می سازد. شفاعت شامل طلب لطف و بخشش الهی از جانب دیگران است. در قرآن، عیسی مسیح (سلامه علينا) نقشی منحصر به فرد به عنوان شفیع دارد، همانطور که در آیات 3: 45 و 5: 117 بررسی شده است.
در سوره آل عمران (3: 45)، فرشته جبرئیل به مریم درباره عیسی مسیح (سلامه علينا) بشارت می دهد و بر تمایز او در دنیا و آخرت تأکید می کند. دانشمندان اسلامی، همانطور که در تفسیر به تفصیل آمده است، تأکید می کنند که منحصر به فرد بودن عیسی در نقش او به عنوان یک شفیع است. در تفسیر جلالین آمده است که عیسی (علیه السلام) به عنوان مسیا (المسیح) در روز قیامت برای پیروان مخلص خود شفاعت می کند و رستگاری و آمرزش آنها را تضمین می کند.
سوره مائده (5: 117 ) گفتگوی خدا و عیسی را در روز قیامت به تصویر می کشد. تفسیر ابن کثیر توضیح می‌دهد که شهادت عیسی مسیح (سلامه علينا) به عنوان شاهد، کار شفاعت او را در بر می‌گیرد، جایی که او از کسانی که خالصانه خدا را عبادت می‌کنند و از طرف آنها طلب آمرزش می‌کنند، دفاع می‌کند.
در حالی که مفهوم شفاعت در قرآن مورد بحث است، بسیاری از علمای اسلامی از ایده شفاعت عیسی (سلامه علينا) به دلیل فضیلت، نبوت و نقش او به عنوان مسیح حمایت می کنند. روایات منسوب به حضرت محمد نیز بر نقش شفاعتی عیسی مسیح (سلامه علينا) دلالت دارد که در روز قیامت از طرف پیروانش از خداوند طلب آمرزش می کند.
در خاتمه، قرآن عیسی مسیح (سلامه علينا) را شخصیتی ممتاز به ویژه به دلیل نقش شفیع او معرفی می کند. آیات 3: 45 و 5: 117 اهمیت او را در این ظرفیت نشان می‌دهند، و مسلمانان را برای رستگاری از طریق دعای او به خداوند امیدوار می‌سازند. در حالی که ممکن است اصطلاح «شفاعت» به صراحت مورد استفاده قرار نگیرد، قرآن، همراه با احادیث و تفاسیر علمی، از اعتقاد به شفاعت بالقوه عیسی برای پیروانش پشتیبانی می کند. این درک اهمیت فداکاری خالصانه، درستکاری و ایمان به رحمت خداوند را تقویت می کند.
