Sevgi

Tanrı sevgidir ve Tanrı bir sırdır. Onun yolları bizim çok ötemizdedir ama O yine de bize elini uzatır. Tanrı sınırsızdır ama yine de yakındır, üçtür ama yine de birdir, her şeyi bilendir ama yine de her şeyi bağışlayandır. Sonsuzluğu Baba Tanrı, Oğul ve Kutsal Ruh’la sürekli derinleşen bir ilişkinin tadını çıkararak yaşayacağız. Günahın gerektirdiği uzaklığa rağmen Tanrı kendisini sayısız yoldan belli etti. Kutsal Kitap, çocuklarıyla yeniden bağlantı kurmaya uğraşan Tanrı’nın hikâyesidir ve Tanrı’nın bize ulaşmak için kullandığı başlıca yöntemdir. Kutsal Kitap, her zaman yaratıcı, daima sabırlı ve hep O’nunla ilişkimizi onarmamızı isteyen bir Tanrı’yı açığa çıkarır. Sıradan insanlar tarafından yazılmış olmasına rağmen Ruh yoluyla yüreğimize nüfuz eder, gözümüzü açar ve bizi O’nun için yaşamaya ikna eder.
Tanrı Baba, sadece ziyaretimize gelmeyi değil bizden biri olmayı seçen Oğlu İsa yoluyla en etkileyici şekilde bize elini uzatmıştır. Ruh’ta yeniden doğabilelim diye insan olarak dünyaya gelen İsa, bize Tanrı’nın sevgisini ve karakterini –ve bizi öz yıkımdan kurtarmak isteyen Tanrı’nın neler yapabileceğini– gösterdi. Bizim kendimiz için yapamayacağımız şeyi O bizim için yaparak günahlarımızın bedelini ödedi, sonsuza dek yaşayabilmemiz için bizim yerimize öldü. Diriliş yoluyla ölümü fethetti ve bizi yuvaya götürmek üzere döneceğine söz verdi.
Bu sırada Tanrı bizi yalnız bırakmadı. Kutsal Ruh bizi teselli etmek, bize yol göstermek ve Tanrı’nın sevgisinin tanığı olarak yaşayalım diye bizi dönüştürmek için buradadır. Peygamberlere esin olan ve İsa’yı yetkilendiren, kutsal yazılara şekil veren ve dünyayı yaratan aynı Ruh, her birimizi etkin ve yetkili kılandır. Ruh, manevi ödüller ve alçakgönüllü bir hizmet ve şefkat yaklaşımıyla “Mesih’in bedeni” olan kiliseyi etkin hale getirir.

“Bu yüzden, sunakta adak sunarken kardeşinin sana karşı bir şikâyeti olduğunu anımsarsan, adağını orada, sunağın önünde bırak, git önce kardeşinle barış; sonra gelip adağını sun.”.…(Matta 5:23-24).
Bazen Tanrı’ya (Allah) kulluk ettiğimizi söyleyebiliriz ama O’nun çocuklarından birine kötü davranmışızdır. İsa, incittiğimiz birine karşı yanlışımızı düzeltmek için gücümüzün yettiği her şeyi yaptığımızdan emin olarak, temiz bir vicdanla, Tanrı’ya tapınmaya gelmemiz gerektiğini öğretti. Bu, insanların bizi kabul etmeye daima hazır olacağı anlamına gelmez elbette. Bizden yine de nefret edebilirler ama en azından biz doğru olanı yapmayı denemiş oluruz.
Tanrı’nın insanları Tanrı’nın sevgisini yansıtır, bu nedenle bütün insanlarla barış içinde yaşamaya çaba göstermemiz gerekir. “‘Tanrı’yı seviyorum’ deyip de kardeşinden nefret eden yalancıdır. Çünkü gördüğü kardeşini sevmeyen, görmediği Tanrı’yı sevemez.” (1. Yuhanna 4:20)
Birinden nefret etmek ciddi bir şeydir. İnsanlardan nefret etmeden de onların kötü ve acımasız davranışlarından nefret edebiliriz. "Kardeşinden nefret eden katildir. Hiçbir katilin sonsuz yaşama sahip olmadığını bilirsiniz." (1. Yuhanna 3:15)
İsa’nın ve İncil’in açık öğretisi hiç kimseye karşı öfke veya nefret taşımamamız gerektiğidir. Gerçek bir Tanrı sevgisi anlayışına sahip olmamız ve onun herkese yansıtmamız gerekir.
Ek çalışma için:
1. Başkaları bizden nefret etse bile tek başına kalmaya razı olmak. Luka 14:26
2. Tanrı sevgisi. 1. Yuhanna 4:8
3. Tanrı’nın peşinden gittiğimiz için insanlar bize kötü davrandığında ve bizden nefret ettiğinde. Matta 5:10

Yıldızlar gökyüzüne nasıl yakışıyorsa bağışlama da Tanrı’ya öyle yaraşır. Affedici olmayı hak etmediğimizi bildiğimizde bağışlamayı anlamamız ve kendi yaşamlarımızda uygulamamız gerekir.

I“Başkalarının suçlarını bağışlarsanız, göksel Babanız da sizin suçlarınızı bağışlar. Ama siz başkalarının suçlarını bağışlamazsanız, Babanız da sizin suçlarınızı bağışlamaz.” (Matta 6:14-15)

Bu bilgeliği hatırlamak çok önemlidir çünkü çoğu zaman affetmeyi ağırdan alırız. Ancak Allah’ın karakterini açığa çıkaran İsa’ya göre, affedici bir ruha sahip olmamız gerekir. İsa, bize karşı kabahatli kişiyi yetmiş kere yedi kez affetmemiz gerektiğini söyleyecek kadar ileri gider. (Matta 18:21-22)