Üç kişiden oluşan bir Tanrı’ya inanmak, Kutsal Kitap öğretilerinin en iddialı olanlarından biridir. Hıristiyanlık, bu iddiayı ortaya atan dünyadaki tek dindir. Teslis (Baba, Oğul ve Kutsal Ruh) prensibi gerçekten de Hıristiyan inancının ayırt edici özelliği, can alıcı noktasıdır çünkü Tanrı’nın kim olduğu, neye benzediği ve nasıl çalıştığıyla ilgilidir. Hıristiyanlar, Tanrı bilgimizin birincil kaynağı olan Kutsal Kitap’a tanıklığın hakkını vermek için bu prensibin gerekli olduğuna inanır. Tanrı hakkında konuşurken O’nun kullandığı ifadeleri kullanmamız gerekir. Kutsal Kitap’la ilgili kanıtın üç yüzü vardır: (a) Tanrı tektir, (b) birlik içindeki üç ve (c) Tanrı olan üç kişi.
Hıristiyanlık, katı bir tek tanrı inancına sahip (bugün de aynı şekilde) olan antik İbranilerden doğmuştur. Eski Ahit yazarları bu konuyu bazen doğrudan Tanrı’nın ağzından aktarırlar. On Emir şu ilahi açıklamayla başlar: “Seni Mısır’dan, köle olduğun ülkeden çıkaran Tanrın RAB benim. Benden başka tanrın olmayacak.” (Mısır’dan Çıkış 20:2-3) Yasa’nın Tekrarı 6:4 de başlangıçta çok tanrılı bir dünyada ısrarla üzerinde durulan nihai tek tanrı söylemini çerir: “Dinle, ey İsrail! Tanrımız RAB tek RAB’dir.”
Yeni Ahit, Eski Ahit’teki hassasiyetleri devam ettirir, Pavlus (1. Korintliler 8:4) ve Yakup (Yakup 2:19) gibi. Öyleyse, bu tek tanrıcı Yahudilerin ve Hıristiyanların üç kimlikli Tanrı’ya inandıklarını belirtmelerine neden olan neydi? Kutsal Kitap’ın bu üç ilahi kimliğe tanıklığıydı.
Tanrı, kendisinden hem “O” hem de “Biz” diye bahseder. Eski Ahit’te Tanrı’nın isimlerinden birinin (elohim) çoğul hali niceldir: “Kendi suretimizde insan yaratalım.” Burada çoğul hem “Yaratalım” fiiliyle hem de “Kendi suretimiz” ifadesiyle ortaya çıkar (Yaratılış 1:26, 11:7). Yeşaya, bir görüm sırasında Rab’bin sesini duyar: “Kimi göndereyim? Bizim için kim gidecek?” (Yeşaya 6:8)
Yaratılış 2:24’te iki ayrı varlığın birleşmesi anlamında erkek ve kadın tek (ehad) beden haline geleceklerdir. Aynı kelimenin Yasa’nın Tekrarı 6:4’te Tanrı için de kullanılması önemlidir. Evlilik ve Tanrı’nın doğası, her ikisi de çoğul bir birlik olarak tanımlanır.
Üç ilahi karakter sıkça birbiriyle bağlantılıdır (Yeşaya 42:1, 61:1, 63:8-11). Melekler Meryem’e çocuğuna kutsal denileceğini çünkü Kutsal Ruh’un onun üzerine ineceğini söyler (Luka 1:35). İsa’nın vaftizinde (Matta 3:16-17) üç ilahi kimlik mevcuttur. İsa, mucizelerini Tanrı’nın Ruhu’nun gücüne bağlar (Matta 12:28). Büyük Görev’in gereği olarak yeni öğrenciler üç kimliğin tekil “adı”yla vaftiz edilir: Baba, Oğul ve Kutsal Ruh (Matta 28:19).
Bunun güçlü kanıtı Yuhanna’nın vahiy kitabında bulunabilir. İsa şöyle açıklar: Oğul, Baba tarafından gönderilmiştir (14:24), O’ndan çıkıp gelmiştir (16:28). Ruh, Baba tarafından verilir (14:16), Baba tarafından gönderilir (14:26) ve Baba’dan çıkar (15:26). Oğul, Ruh’un gelişi için dua eder (14:16); Baba, Ruh’u, Oğul’un adıyla gönderir (14:26); Oğul, Baba’dan çıkan Ruh’u gönderir (15:26). Ruh’un vaizliği Oğul’un söylediklerini hatırlatarak (14:26), Oğul’a tanıklık ederek (15:26), Oğul’dan duyduğunu söyleyerek ve Oğul’u yücelterek (16:13-14) Oğul’un vaizliğini devam ettirecektir. İsa, O ve Baba’sının Bir olduğu gibi, öğrencilerinin de bir olmaları için dua eder (17:21).
Petrus, Pentikost Günü üç ilahi kimliğin adını verir: “O, Tanrı’nın sağına yüceltilmiş, vaat edilen Kutsal Ruh’u Baba’dan almış ve … bu Ruh’u üzerimize dökmüştür… Her biriniz İsa Mesih’in adıyla vaftiz olsun… ve Kutsal Ruh armağanını alacaksınız.” (Elçilerin İşleri 2:33-38)
Pavlus, Tanrı’nın üçlü doğasından sıkça bahseder ve kurtuluşu Teslis’in üç varlığıyla ilişkilendirir (2. Korintliler 1:21-22). Pavlus’un yazısının biçimi kadar içeriği de onun Romalılara mektubunda geçen inancını anlatır: Tanrı’nın herkes üzerindeki yargısı (1:18, 3:20); Mesih’e inanç yoluyla aklanma (3:21, 8:1); Ruh’a göre yaşam (8:2-30). Pavlus bunları kutsamalarına da dahil eder: “Rab İsa Mesih’in lütfu, Tanrı’nın sevgisi ve Kutsal Ruh’un paydaşlığı hepinizle birlikte olsun.” (2. Korintliler 13:14) Benzer ifadelerden oluşan sözler Petrus ve Yahuda’nın mektuplarında da görülür (1. Petrus 1:1-2; Yahuda 20-21).
